Στις αστικές στρατηγικές, σχέδια και νόμους, ο χώρος και η γεωγραφία της πόλης λαμβάνουν ιδιαίτερη σημασία:

(α) ως γεωγραφίες υποβάθμισης, κρίσης και παραβατικότητας (συχνά σε συνδυασμό με τη μετανάστευση)

(β) ως λανθάνον δυναμικό που έχει δυνατότητες αλλά παραμένει αναξιοποίητο (ειδικά τα κενά κτίρια και τα κτίρια του δημοσίου)

(γ) ως πόρος, κοινωνικός αλλά κυρίως οικονομικός – επενδυτικός που μπορεί να κάνει την Αθήνα Μητρόπολη.

Είναι άλλωστε χαρακτηριστική η προτροπή–στόχος για «επιστροφή των κατοίκων», απαξιώνοντας (και στιγματίζοντας) τους πληθυσμούς που κατοικούν στο κέντρο της πόλης, και δηλώνοντας ξεκάθαρα την επιθυμία αλλαγής του πληθυσμού της. Σε αυτήν την κατεύθυνση, και στο πλαίσιο της κρίσης του 2010 και των επιπτώσεων των μέτρων που εφαρμόστηκαν, η έμφαση δίνεται στον τουρισμό και στην έλκυση επιχειρηματιών και επενδυτών (ιδιαίτερα στο real estate). Παράλληλα, συγκεκριμένες γειτονιές της πόλης μένουν για καιρό στην επικαιρότητα των πολιτικών και των προθέσεων για αναβάθμιση (χαρακτηριστικά οι περιοχές του Μεταξουργείου – Κεραμεικού και του Γερανίου – Εμπορικού Τριγώνου).

Λέξεις κλειδιά αποτελούν η «ταυτότητα της πόλης», «ανθεκτικότητα», «επιχειρηματικότητα» και «καινοτομία» - με τις δύο τελευταίες να δίνουν έμφαση σε νέες μορφές επιχειρηματικότητας και δημιουργικές επιχειρήσεις (ότι κι αν αυτά σημαίνουν). Η ταυτότητα της πόλης, πέρα από έργα – ορόσημα που εστιάζουν στην εικόνα της πόλης, εκφράζεται κύρια μέσω του ιστορικού-εμπορικού τριγώνου με πρωταρχικό στόχο την πόλη ως «τουριστικό προϊόν». Αυτή τη φορά το τουριστικό προϊόν δεν εστιάζει μόνο στην αρχαία ιστορία αλλά στην προώθηση της δημιουργικότητας (με έμφαση στις δημιουργικές επιχειρήσεις) και στη διεύρυνση των τουριστικών προϊόντων ‘κοιτώντας’ προς διαφορετικές πελατείες «αστικού τουρισμού» (για παράδειγμα γαστρονομικός τουρισμός, δρόμος μπαχαρικών, this is Athens). H «ανταγωνιστικότητα» που επιθυμείται φαίνεται να αφορά κυρίως το τουριστικό «προϊόν» της Αθήνας και μετέπειτα την «αναθέρμανση της αγοράς ακινήτων» και την «αναβάθμιση των δημόσιων και κοινόχρηστων χώρων είναι μόνιμες αναφορές». Πλέον, με φανερές τις επιπτώσεις της εκτεταμένης τουριστικοποίησης γειτονιών της πόλης και της συνεπαγόμενης απομείωσης του διαθέσιμου οικιστικού αποθέματος, τίθενται ξανά και υπό νέους όρους αιτήματα για πρόσβαση στην κατοικία και προστασίας της.

Στο σημείο αυτό είναι σημαντικό να τονιστεί η ολοένα και εντονότερη σημασία που δίνεται σε σχήματα εταιρικών σχέσεων, χορηγιών και συνεργασιών με επιχειρήσεις, ιδρύματα, επιμελητήρια και ομάδες συμφερόντων. Αυτό αναπαράγει το σχήμα της επιχειρηματικής πόλης υπό νέους όρους και ενσωματώνει ντόπιες και διεθνείς ομάδες συμφερόντων όπως αυτές εκφράζονται τόσο από τα εντόπια Ιδρύματα αλλά και από διεθνή Ιδρύματα και συμβούλους. Στο πλαίσιο αυτό παρουσιάζεται ιδιαίτερα ενισχυμένος ρόλος των Ιδρυμάτων και κάποιων επενδυτικών εταιριών στη διαμόρφωση πολιτικών για τον χώρο της πόλης αλλά και στην προώθηση συγκεκριμένων έργων. Αυτά τα ερωτήματα έρχονται εντονότερα στο προσκήνιο με τα έργα της ανάπλασης της πλ. Ομονοίας και του Μεγάλου Περιπάτου, αλλά και με μια σειρά δημοσιευμάτων που αφορούν προθέσεις αναπλάσεων με ασαφής όρους όπως η περίπτωση του λόφου Στρέφη. Όμως, καθώς η κρίση και τα επακόλουθα μέτρα έχουν απομειώσει τους πόρους της πόλης (και ειδικότερα αυτούς που αφορούν προνοιακές και υποστηρικτικές δομές) οι εταιρικές σχέσεις και οι συνεργασίες με τους παραπάνω φορείς παρουσιάζονται ως σωτηρία.